Czasami nazwa potrawy daje wskazówkę co do historii pochodzenia przepisu. Tak może być w przypadku kremowego deseru owocowego, znanego w Wielkiej Brytanii jako „głupiec”, który składa się z gotowanych, puree owocowych, rozjaśnionych bitą śmietaną lub gotowanym kremem. W języku staro- i średniofrancuskim termin „fouler” oznaczał rozgniatanie lub miażdżenie, co dokładnie dzieje się z owocem, zanim zostanie on zmieszany z głupią mieszanką. Z drugiej strony, prosty deser mógł zyskać swoją nazwę, ponieważ nie należało go traktować zbyt poważnie, podobnie jak jego kulinarny kuzyn.

Włosko-angielski słownik Johna Florio z 1598 r. zawiera listę włoskiego deseru, o którym mówi się, że jest „głupcem”, co wskazuje, że do tego czasu głupiec był już dobrze znany. Jeden z wczesnych przepisów na głupca można znaleźć w zbiorze angielskich przepisów królewskich z 1655 r., zatytułowanym „z dworu urodzonej we Francji królowej Henrietty Marii”. Przepis obejmuje gotowane, puree i odcedzony agrest, ubijany z cukrem, masłem, i jajka, aby uzyskać konsystencję przypominającą budyń. W tamtych czasach owoce były zwykle gotowane i nie spożywane na surowo, a większość ludzi uważała owoce za nieco niebezpieczne dla zdrowia. Przykładem tego jest !