Dawno, dawno temu na stole South Pie nie dominowały odmiany orzechów pekan, słodkich ziemniaków czy dyni, ale coś znacznie skromniejszego w składzie. Domowa, ale przepyszna, to stary południowy klasyk, składający się z kremu, skórki, cytrusów i – co jest jej charakterystyczną cechą – mąki kukurydzianej. Oczywiście to słynne ciasto ma swoje korzenie w wielu innych wypiekach, w tym w brytyjskim cieście z twarogiem cytrynowym i oszczędnym cieście z octu kolonialnego. Nadszedł jednak czas, gdy placek szachowy wyróżniał się na tle innych dzięki wykorzystaniu tradycyjnego południowego składnika, mąki kukurydzianej. Dlaczego się to stało?

Część tej historii leży w ekonomicznym charakterze ciasta. Używane składniki są często łatwo dostępne, gdy czasy są ubogie, wykorzystując jajka, tłuszcz i cukier, gdy inne przysmaki, takie jak orzechy czy owoce, są zbyt drogie lub rzadkie. W rzeczywistości krążą plotki, że oryginalna nazwa ciasta szachowego wzięła się od użycia zmielonych kasztanów, a nie mąki. Wieki temu kasztanowiec amerykański był cenionym źródłem pożywienia i można go było włączyć do wielu przepisów. Kiedy drzewo wymarło w wyniku niszczycielskiej zarazy, domowi piekarze sięgnęli po inną alternatywę dla mąki. Wkrótce jako ulubiona mieszanka pojawiła się ziarnista, ząbkowana mąka kukurydziana, która działała zarówno jako zagęstnik, jak i wzmacniacz chrupkości. Bez mąki kukurydzianej placek szachowy to po prostu placek.