W sercu Karnawału synonimem są tzw.: pyszne słodkości w kształcie spłaszczonych kuleczek, powstałe z zakwasowego i słodkiego ciasta. Desery te najpierw się smaży, następnie napełnia i na koniec przykrywa światłem. Do włożenia słodkiego środka dżemu służy urządzenie, które pozwala na wstrzyknięcie nadzienia do ciasta zaraz po jego wyjęciu z wrzącego oleju.
Berliner, historia niemieckiego deseru karnawałowego
Historia uczy, że do czasu, gdy cukier był dobrem luksusowym, pierwsze wersje tych deserów były zazwyczaj nadziewane słonymi składnikami, takimi jak sery, mięso czy grzyby.
Wraz z importem cukru z karaibskich plantacji cukier stał się bardziej dostępny, a dżemy owocowe zaczęto wykorzystywać jako .
Ten jeden z pierwszych niemieckich rękopisów kulinarnych wydrukowanych techniką Gutenberga i wydany w Norymberdze pod koniec XV wieku zawiera pierwszy udokumentowany przepis na pączek nadziewany galaretką owocową.
Historia piekarza niekwalifikującego się do poboru
Już od początku XIX wieku w Niemczech pączki nadziewane dżemem nazywano „”.
Anegdota głosi, że w r. mężczyzna, uznany za niezdolnego do pruskiej służby wojskowej, został dopuszczony do służby w kraju w charakterze piekarza polowego dla swojego pułku.
Z braku piekarników zaczął smażyć pączki na otwartym ogniu, a żołnierze zaczęli nazywać te słodycze „” na cześć jego rodzinnego miasta.
Różne nazwy w zależności od kraju
Deser ten przyjmuje różne nazwy w zależności od regionów Niemiec i świata: w innych częściach Niemiec, na Węgrzech, w Portugalii itd., aż do włoskich wersji Trentino-Górnej Adygi, Veneto i Friuli-Venezia Giulia, gdzie jest znany jako w Austrii i Południowym Tyrolu w okresie karnawału.
Ponadto we Włoszech istnieją warianty takie jak „Tuscan”, który w przeciwieństwie do Berlinera nie zawiera ani jajek, ani masła, co daje prostszy i często niewypełniony preparat, spożywany – tak jak jest – prosty ze względu na sposób wykonania.
Berliner – zatem – pozwala nam zrozumieć, jak prosty pączek może reprezentować miejsce spotkania różnych kultur, z których każda stworzyła jego własną wersję, wzbogacając – w konsekwencji – tradycję kulinarną miejsc, w których jest wytwarzany, o nowe niuanse i smaki.
