Jak narodziła się neapolitańska Sfogliatella?
Jeśli wersja kruchego ciasta jest wynalazkiem współczesnym, to jej początki sięgają 1600 roku. Jej korzeni należy szukać w rejonie Amalfi, a dokładniej pomiędzy Conca dei Marini i Furore. Podobnie jak wiele innych deserów z Kampanii, ten również został wymyślony przez siostry klauzurowe, a dokładnie te z Zakonnice były cnotliwymi kobietami oddanymi wyłącznie modlitwie i pielęgnacji ogrodu, ale miał tylko jeden grzech:
Wynalezienie tego zniewalającego deseru wynika z faktu, że z resztek pozostawionych w kuchni powstaje słodki poczęstunek z nadzieniem z ricotty, limoncello i suszonych owoców: kształtem przypomina kaptur zakonnika. Gotowanie odbywa się na smalcu, a deser pozostaje zamknięty przez dwa stulecia w murach klasztoru klauzurowego, który nadal istnieje, ale służy jako hotel.
To fabularyzowana wersja narodzin tego deseru, ale jaka jest prawdziwa historia?
Legendarne pochodzenie deseru
W 1818 roku cukiernik dowiedziawszy się o przepisie, przywiózł go do miasta Pulcinella. W ten sposób rozpoczął się sukces najsłynniejszego i kochanego dania. Zatem Pintauro nie wymyślił Sfogliatelli, a jedynie rozsławił ją i rozpowszechnił na obszarze Neapolu. Nie wiemy, w jaki sposób skromny cukiernik z Via Toledo zawłaszczył przepis: niektórzy twierdzą, że zmusza najstarszą córkę do złożenia ślubów, inni twierdzą, że dostał go od ciotki, która była zakonnicą w klasztorze Santa Rosa.
Jednak tom autorstwa , szefa kuchni papieży i Stolicy Apostolskiej, pochodzi z 1570 roku, w którym mowa o deserze identycznym z Sfogliatella wypełnionym „biancomangiare”. Oczywiście to nie szef kuchni Lombardii wymyślił przepis, ale po prostu spisał go w swojej książce. Przepis na Sfogliatellę był właściwie już znany, ale smak był zupełnie inny i początkowo nie był słodki, ale słony.
Ciekawostka: wynalazł ją cukiernik Carraturo z Neapolu, ponieważ wiele osób skaleczyło się bardzo cienkimi płatkami Ricci.
